Το σκιάχτρο...

του Δημήτρη Μυ Fonte: To pontiki
Το (ελληνικό) χρέος είναι μια οικονομική πραγματικότητα (ή πρακτική αν προτιμάτε) την οποία οι πιστωτές (αγορές) αξιοποιούν για να κατασπαράξουν τον οφειλέτη εξ ολοκλήρου.

Οι πιστωτές δεν γυρεύουν απλώς χρήμα. Αυτό το έχουν εισπράξει διπλό και τρίδιπλο με τα τοκογλυφικά επιτόκια. Αυτό που επιζητούν είναι αυτό ακριβώς που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας η ελληνική κυβέρνηση με τις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές.
Ο όρος διαρθρωτικές αλλαγές είναι ένα πακέτο που έχει από τη δεκαετία του 1980 επεξεργαστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το «προσφέρει» σε όποια κυβέρνηση προσφύγει στις ... υπηρεσίες του.

Το πακέτο «διαρθρωτικές αλλαγές» στην γλώσσα των χρηματοπιστωτικών μαφιόζικων οργανισμών διατυπώνεται ως εξής: «το κράτος ή θα ιδιωτικοποιηθεί ή θα πεθάνει».

Η ιδιωτικοποίηση στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι το κράτος «απελευθερώνεται» από τις υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών του.

Έτσι λοιπόν, στοιχειώδεις υποχρεώσεις του κράτος , όπως η εξασφάλιση υγείας, παιδείας, η παροχή ηλεκτρικού, νερού, η δημιουργία υποδομών για την ανάπτυξη (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομος), ακόμη και η ίδια η ασφάλεια (στρατός, αστυνομία, ακτοφυλακή, φυλακές) γίνονται εμπορεύματα και παραδίδονται προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες κεφαλαιούχους.
Για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία απαιτείται πρώτα απ όλα η διάλυση. Η επίθεση στο δημόσιο, επί δικαίων και αδίκων, καθώς και στο πενιχρό εισόδημα των συνταξιούχων, αυτό το νόημα έχει.

Τη διάλυση του δημόσιου και κοινωνικού ιστού, έτσι ώστε να παραλύσει κάθε δυνατότητα αντίστασης πριν την επέλαση και την τελική έφοδο των «επενδυτών»...
Για την παράλυση της κοινωνίας απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο φόβος ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση προκαλείται από το σκιάχτρο του χρέους.

Το σκιάχτρο είναι «κατασκευασμένο» έτσι για να φοβίζει- παραλύει τους εργαζόμενους έτσι ώστε να αποδέχονται τις «λύσεις» των διαρθρωτικών αλλαγών.

Στην περίπτωση που οι εργαζόμενοι ξεπεράσουν τον φόβο του σκιάχτρου, τότε μπορεί να εμφανιστεί ο πραγματικός τρόμος: Ο τρόμος των τραπεζιτών και των λοιπών λαμόγιων – ομολογιούχων των αγορών, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν το χρήμα και τους φοβισμένους «δουλοπάροικούς» τους...