Fonte: RedNoteBook
Σήμερα αδυνατούμε να φανταστούμε μια σταθερή δουλειά, δεν ξέρουμε ποτέ πόσο θα διαρκέσει η δουλειά που βρίσκουμε, παίρνουμε μισθούς πάντα πιο χαμηλούς (και γι΄αυτό δεν φταίει μόνο η κρίση), δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους εργαζόμενους. Δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, δεν μπορούμε να αρρωστήσουμε, δεν μπορούμε να συγκεντρώσουμε αρκετά ένσημα για τη σύνταξη, δεν μπορούμε να απεργήσουμε.
Της Άννα Μπελίγκερο
Το ποσοστό της ανεργίας των νέων στην Ιταλία, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν μόλις προχτες, ανέρχεται στο 29%. Τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας μιλούν καθαρά.
Η κατάσταση αυτής της γενιάς είναι σταθερή, και ακριβώς γι΄αυτό δραματική. Καμιά επανάσταση, καμιά πραγματική αλλαγή. Η προοπτική της δεν είναι ένα μέλλον σταθερό και βέβαιο, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα μέλλον αβεβαιότητας.
Εξάλλου, δίπλα στο 28.6 % των ανέργων στις ηλικίες μεταξύ 15 και 24 υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν που ονομάζεται επισφάλεια. Επισφάλεια και ανεργία είναι παράλληλες, γιατί προκειμένου να μη συναντιούνται, είναι στενά συνδεδεμένες. Αν η ανεργία μειωθεί, ξέρουμε ότι θα αυξηθεί το ποσοστό των επισφαλώς εργαζομένων. Σχεδόν πάντα, έτσι, αυτός που παύει να είναι άνεργος δεν απολαμβάνει το καθεστώς του εργαζόμενου ή της εργαζόμενης, αλλά του πρεκάριου.
Περίπου στα τέλη του ΄90, ψηφίστηκε στην Ιταλία ένα νόμος, γνωστός ως «πακέτο Treu», που εισήγαγε στις εργασιακές σχέσεις το καθεστώς της προσωρινής απασχόλησης. Ήταν μια πρόβλεψη κατά της ανεργίας, σαν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτή να ήταν η περικοπή των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Λίγο αργότερα, το 2003, με το Νόμο 30, η επισφαλής και προσωρινή εργασία γίνεται πρακτικά η μοναδική μορφή «εγγυημένης» εργασίας στη χώρα. Καμιά εταιρεία δεν αναλαμβάνει πια για αόριστο χρόνο, το μεγαλύτερο μέρος των συμβάσεων γίνονται συμβάσεις έργου ή συμβάσεις συνεργασίας, για θέσεις μάλιστα που σχεδόν πάντα είναι εξαρτημένες. Αρχίζει έτσι η δραματική ιστορία μιας γενιάς χωρίς μέλλον: είναι ακριβώς σ΄αυτά τα χρόνια που οι κυβερνώντες αρχίζουν να καταστρέφουν τα πρώτα κομμάτια του μέλλοντός μας. Σήμερα αδυνατούμε να φανταστούμε μια σταθερή δουλειά, δεν ξέρουμε ποτέ πόσο θα διαρκέσει η δουλειά που βρίσκουμε, παίρνουμε μισθούς πάντα πιο χαμηλούς (και γι΄αυτό δεν φταίει μόνο η κρίση), δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους εργαζόμενους. Δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, δεν μπορούμε να αρρωστήσουμε, δεν μπορούμε να συγκεντρώσουμε αρκετά ένσημα για τη σύνταξη, δεν μπορούμε να απεργήσουμε. Κι αν είμαστε γυναίκες, τα δικαιώματά μας είναι ακόμα λιγότερα!
Η επισφαλής εργασία είναι η ασθένειας του αιώνα για τη γενιά μας , είναι η καταπίεση του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού σε σχέση με μια γενιά που, ίσως, ακόμα δεν είναι κοινωνική τάξη, αλλά μπορούμε να φανταστούμε ότι θα γίνει σε 10 ή 20 έτη το πολύ. Έτσι, σε αυτό το μέλλον, όταν η οικογενειακή προστασία δεν θα μπορεί να μας στηρίζει πια, αυτή η γενιά θα είναι σε μεγάλο βαθμό φτωχοί, και θα διασωθούν μόνο τα παιδιά των πολύ πολύ πολουσίων.
Μια συνθήκη κοινωνική και δημόσια, αυτή της επισφάλειας που βιώνει η γενιά μας, που γίνεται ιδιωτική, καθώς μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, τα σχέδιά μας, τις "οικογένειές" μας. Η οικονομική και εργασιακή επισφάλεια που γίνεται υπαρξιακή επισφάλεια για τη ζωή πολλών νέων παιδιών.
Όπως στην Ιταλία, η κατάσταση της εργασίας και των συμβάσεων αλλάζει αργά ή γρήγορα σε όλη την Ευρώπη. Είναι γι΄αυτό η στιγμή να οργανώσουμε μια πραγματική κινητοποίηση ολόκληρης της Αριστεράς και της γενιάς μας, και κυρίως να αναγκάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να θεσπίσει κανόνες και να εγγυηθεί την εφαρμογή τους. Δεν μπορούμε να δεχτούμε πια την ιδέα ότι η εργασία είναι ένα στοιχείο εκβιασμού, ότι είναι ένας σύμβολο του πολέμου μεταξύ των φτωχών. Θέλουμε αντίθετα να δώσουμε στην εργασία την αξιοπρέπειά της, τη δύναμη της χειραφέτησης και της άσκησης της δημοκρατίας. Το να ξαναδώσουμε αξιοπρέπεια στην εργασία πάει να πει να ξαναδώσουμε αξιοπρέπεια στις γυναίκες και τους άνδρες των χωρών μας.
Η Άννα Μπελίγκερο είναι εθνική εκπρόσωπος της Νεολαίας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης
Της Άννα Μπελίγκερο
Το ποσοστό της ανεργίας των νέων στην Ιταλία, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν μόλις προχτες, ανέρχεται στο 29%. Τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας μιλούν καθαρά.
Η κατάσταση αυτής της γενιάς είναι σταθερή, και ακριβώς γι΄αυτό δραματική. Καμιά επανάσταση, καμιά πραγματική αλλαγή. Η προοπτική της δεν είναι ένα μέλλον σταθερό και βέβαιο, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα μέλλον αβεβαιότητας.
Εξάλλου, δίπλα στο 28.6 % των ανέργων στις ηλικίες μεταξύ 15 και 24 υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν που ονομάζεται επισφάλεια. Επισφάλεια και ανεργία είναι παράλληλες, γιατί προκειμένου να μη συναντιούνται, είναι στενά συνδεδεμένες. Αν η ανεργία μειωθεί, ξέρουμε ότι θα αυξηθεί το ποσοστό των επισφαλώς εργαζομένων. Σχεδόν πάντα, έτσι, αυτός που παύει να είναι άνεργος δεν απολαμβάνει το καθεστώς του εργαζόμενου ή της εργαζόμενης, αλλά του πρεκάριου.
Περίπου στα τέλη του ΄90, ψηφίστηκε στην Ιταλία ένα νόμος, γνωστός ως «πακέτο Treu», που εισήγαγε στις εργασιακές σχέσεις το καθεστώς της προσωρινής απασχόλησης. Ήταν μια πρόβλεψη κατά της ανεργίας, σαν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτή να ήταν η περικοπή των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Λίγο αργότερα, το 2003, με το Νόμο 30, η επισφαλής και προσωρινή εργασία γίνεται πρακτικά η μοναδική μορφή «εγγυημένης» εργασίας στη χώρα. Καμιά εταιρεία δεν αναλαμβάνει πια για αόριστο χρόνο, το μεγαλύτερο μέρος των συμβάσεων γίνονται συμβάσεις έργου ή συμβάσεις συνεργασίας, για θέσεις μάλιστα που σχεδόν πάντα είναι εξαρτημένες. Αρχίζει έτσι η δραματική ιστορία μιας γενιάς χωρίς μέλλον: είναι ακριβώς σ΄αυτά τα χρόνια που οι κυβερνώντες αρχίζουν να καταστρέφουν τα πρώτα κομμάτια του μέλλοντός μας. Σήμερα αδυνατούμε να φανταστούμε μια σταθερή δουλειά, δεν ξέρουμε ποτέ πόσο θα διαρκέσει η δουλειά που βρίσκουμε, παίρνουμε μισθούς πάντα πιο χαμηλούς (και γι΄αυτό δεν φταίει μόνο η κρίση), δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους εργαζόμενους. Δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, δεν μπορούμε να αρρωστήσουμε, δεν μπορούμε να συγκεντρώσουμε αρκετά ένσημα για τη σύνταξη, δεν μπορούμε να απεργήσουμε. Κι αν είμαστε γυναίκες, τα δικαιώματά μας είναι ακόμα λιγότερα!
Η επισφαλής εργασία είναι η ασθένειας του αιώνα για τη γενιά μας , είναι η καταπίεση του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού σε σχέση με μια γενιά που, ίσως, ακόμα δεν είναι κοινωνική τάξη, αλλά μπορούμε να φανταστούμε ότι θα γίνει σε 10 ή 20 έτη το πολύ. Έτσι, σε αυτό το μέλλον, όταν η οικογενειακή προστασία δεν θα μπορεί να μας στηρίζει πια, αυτή η γενιά θα είναι σε μεγάλο βαθμό φτωχοί, και θα διασωθούν μόνο τα παιδιά των πολύ πολύ πολουσίων.
Μια συνθήκη κοινωνική και δημόσια, αυτή της επισφάλειας που βιώνει η γενιά μας, που γίνεται ιδιωτική, καθώς μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, τα σχέδιά μας, τις "οικογένειές" μας. Η οικονομική και εργασιακή επισφάλεια που γίνεται υπαρξιακή επισφάλεια για τη ζωή πολλών νέων παιδιών.
Όπως στην Ιταλία, η κατάσταση της εργασίας και των συμβάσεων αλλάζει αργά ή γρήγορα σε όλη την Ευρώπη. Είναι γι΄αυτό η στιγμή να οργανώσουμε μια πραγματική κινητοποίηση ολόκληρης της Αριστεράς και της γενιάς μας, και κυρίως να αναγκάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να θεσπίσει κανόνες και να εγγυηθεί την εφαρμογή τους. Δεν μπορούμε να δεχτούμε πια την ιδέα ότι η εργασία είναι ένα στοιχείο εκβιασμού, ότι είναι ένας σύμβολο του πολέμου μεταξύ των φτωχών. Θέλουμε αντίθετα να δώσουμε στην εργασία την αξιοπρέπειά της, τη δύναμη της χειραφέτησης και της άσκησης της δημοκρατίας. Το να ξαναδώσουμε αξιοπρέπεια στην εργασία πάει να πει να ξαναδώσουμε αξιοπρέπεια στις γυναίκες και τους άνδρες των χωρών μας.
Η Άννα Μπελίγκερο είναι εθνική εκπρόσωπος της Νεολαίας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης
Nessun commento:
Posta un commento