Ce li mangeremo vivi. Θα τους φάμε ζωντανούς.

- beppegrillo -
"Ce li mangeremo vivi. Venga questa crisi, bussi, le sarà aperto, non aspettiamo altro. Se necessario butteremo giù il portone. E' già successo nel '43 e succederà ancora e in meglio. Non abbiamo più nulla da perdere, ma ci siamo abituati. Noi. Loro con la puzza sotto il naso non sanno cos'è la vera crisi. Loro devono averne paura. Noi che non abbiamo studiato alla Bocconi, non siamo entrati nello studio di papà o di mammà, non abbiamo leccato il culo per fare carriera in un partito o in ufficio statale. Nessuno ci ha raccomandati e raccomandazioni non ne abbiamo mai volute. Siamo ancora qui e incazzati il giusto per farvi il culo. Altro che chiedervi la carità o discutere con quel rottame della Fornero dei diritti dei lavoratori. Noi ce li mangeremo vivi. Ci scaldavamo con le palle di carta bagnate, pressate e messe nella stufa. Mangiavamo croste di formaggio scaldate sul ferro. Non ne ho mai più mangiate di così buone. Il bagno lo facevamo nella tinozza con l'acqua che veniva scaldata sopra la cucina economica. Il cinema era sempre in terza visione e solo una volta al mese. I nostri padri facevano i turni in fabbrica, quando noi dormivamo, loro lavoravano. Una carezza e un "Fai il bravo con la mamma" era l'unico fugace contatto al mattino. La domenica andavamo fuori città in bicicletta con qualche panino, una gazzosa e una bottiglia di vino rosso. D'estate ci scappava anche un'anguria. Che cazzo ci possono fare questi fighetti vestiti Armani, questi corrotti dentro, questi deputatini, questi mafiosetti, marci, marci, buoni solo a parlare, a cianciare, che hanno rovinato il Paese e ora ridono di noi. Noi non abbiamo nulla da perdere perché siamo stati abituati a vivere con poco e anche con nulla. Voi perderete tutto tranne la dignità, quella non l'avete mai avuta. Leggevamo il giornale solo la domenica quando lo comprava nostro padre. Non poteva permetterselo gli altri giorni. Era il Corriere della Sera di Pasolini, Montanelli, Buzzati. Uno solo di loro vale più di tutti i giornalai di adesso. Ci siamo rotti i coglioni e saremo poco educati con chi ci prende per il culo. Ce li mangeremo vivi, ben venga la crisi per fare pulizia." Un ex operaio

============
Θα τους φάμε ζωντανούς
«Θα τους φάμε ζωντανούς. Ας έρθει αυτή η κρίση, ας κτυπήσει την πόρτα, θα της ανοίξουμε, άλλο που δεν περιμένουμε.
Αν χρειασθεί θα ρίξουμε κάτω και την πόρτα να περάσει.
Είχε ξανασυμβεί το ’43 και θα συμβεί και πάλι τώρα και καλύτερα. Δεν έχουμε τίποτα πια να χάσουμε, κι έχουμε συνηθίσει. Εμείς.
Εκείνοι, «με τη μύτη προς τα πάνω» δεν ξέρουν τι θα πει αληθινή κρίση.
Εκείνοι πρέπει να φοβούνται.
Εμείς που δεν σπουδάσαμε στα κολλέγια, δεν μπήκαμε στα γραφεία των μπαμπάδων και των μαμάδων μας, δεν γλύψαμε κόλους για να κάνουμε καριέρα σε κόμματα και στο δημόσιο. Κανείς δεν μας «σύστησε» και ποτέ δεν ζητήσαμε «συστάσεις».
Είμαστε ακόμα εδώ, παρόντες και είμαστε τσαντισμένοι όσο χρειάζεται για να σας γα … «κανονίσουμε».
Ούτε κατ’ ιδέα να ζητήσουμε ελεημοσύνη ή να διαπραγματευθούμε με ‘κείνο το ερείπιο τη Φορνέρο (υπουργό εργασίας) για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Εμείς θα τους φάμε ζωντανούς.
Μας ζεσταίνανε με ζεστές βρεμένες χάρτινες μπάλες, που βγάζανε μέσα από τη σόμπα.
Τρώγαμε την κρούστα του τυριού ζεσταμένη πάνω στο σίδερο. Ποτέ δεν ξανάφαγα τέτοια ωραία κρούστα.
Κάναμε μπάνιο μέσα στη λεκάνη με το νερό ζεσταμένο πάνω στη σόμπα.
Το σινεμά ήταν πάντα τρίτης προβολής και μόνο μια φορά το μήνα.
Οι πατεράδες μας έκαναν βάρδιες στα εργοστάσια, όταν εμείς κοιμόμασταν, εκείνοι δούλευαν. Ένα χάδι, κι ένα «να είσαι καλό παιδί με τη μαμά» ήταν η μοναδική βιαστική επαφή μαζί τους το πρωί.
Την Κυριακή βγαίναμε βόλτα με το ποδήλατο και κανένα σάντουιτς στη τσέπη, μια γκαζόζα, και κάνα μπουκάλι κρασί. Το καλοκαίρι τύχαινε και καμιά φέτα καρπούζι.
Τι στο διάολο μπορούν να μας κάνουν αυτοί οι λιμοκοντόροι ντυμένοι με Αρμάνι, αυτοί οι διεφθαρμένοι μέσα τους, αυτά τα βουλευτάκια, αυτά τα μαφιοζάκια, σάπιοι, σάπιοι, καλοί μόνο στα λόγια, στα λογίδρια, που κατέστρεψαν τη χώρα και τώρα γελούν μαζί μας και μας κοροιδεύουν.
Εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε γιατί έχουμε συνηθίσει να ζούμε με λίγα, κι ακόμα και με τίποτα. Εσείς θα τα χάσετε όλα, εκτός από την αξιοπρέπεια, αυτή ποτέ δεν την είχατε.
Διαβάζαμε εφημερίδα μόνο την Κυριακή όταν την αγόραζε ο μπαμπάς. Δεν μπορούσε τις άλλες μέρες. Ήταν η Κορριέρε ντελλα Σέρα του Παζολίνι, Μοντανέλλι, Μπουζάντι. Ένας μόνον απ’ αυτούς αξίζει πιο πολύ απ’ όλους τους σημερινούς δημοσιογράφους.
Μας έχουν και μας έχετε σπάσει τ’ αρχ … αποτέτοια και δεν θα είμαστε καθόλου ευγενικοί με όποιον θελήσει πάλι να μας τη φέρει. Θα τους φάμε ζωντανούς, καλώς να έρθει η κρίση για να καθαρίσει ο τόπος.»
Ένας πρώην εργάτης.